Leven met Cerebrale parese, AD(H)D, Insomnia, Dysthymie, en Hooggevoeligheid
Deel 1 De ontdekking
Daar zat ik dan. In de wachtkamer van de huisarts, met een verward, onzeker maar vooral depressief gevoel. Eindelijk had ik die stap genomen. Die eerste grote stap naar hulp voor de negatieve gevoelens die altijd rondzweefden om mij heen maar die niet serieus werden genomen. Ook niet door de huisarts.
“Mena Katab”, riep de huisarts. Het was mijn beurt. Toen mijn naam werd genoemd, begon ik me heel onrustig te voelen. Ik vergat bijna mijn huisarts te begroeten omdat diep in mijn eigen gedachten zocht naar de juiste woorden die mijn gevoelens konden uitleggen. Ik ging zitten en hij vroeg: "Wat brengt je hier vandaag?" Ik wilde beginnen met wat ik duizend keer in mijn hoofd had geoefend, maar ik had problemen met het vinden van de perfecte woorden. Ik was van plan om hem te vertellen hoe mijn gedachten mij gek maakte, dat ik enorm veel piekerde, dat ik daardoor niet kon slapen, dat het moeilijk voor me was om te concentreren en dat ik geen enkele taak kon afmaken omdat ik snel afgeleid ben. Dat leek mij slim, want: “Dat zijn de klassieke AD(H)D-symptomen”, dacht ik bij mijzelf.
Wanneer ik mij onrustig voelde, lukte het mij haast nooit om goed onder woorden te brengen wat ik voelde. In plaats van mijn geoefende woorden zei ik: "Ik voel me echt depressief, en ik kan me moeilijk concentreren ." Maar ik voelde me alsnog niet serieus genomen. Terwijl ik mijn tranen probeerde tegen te houden, zei ik voor dat ik het wist:
"Ik ben een Toegepaste Psychologie studente en ik herken mezelf in de stoornis AD(H)D. “
Ik hoopte dat hij me serieus zou nemen als het duidelijk was dat ik diep in de materie zit en niet dokter Google had geraadpleegd.
“Je moet standvastig en zeker zijn van jezelf, anders wordt je niet serieus genomen”
"Je moet standvastig en zeker zijn van jezelf, anders wordt je niet serieus genomen", ging er door mij heen. Toentertijd was ik erg onzeker en ik had het gevoel dat ik mezelf moest bewijzen. Maar dit werkte juist averechts. Hij hoefde het niet met woorden te zeggen, want zijn energie, of wellicht zijn psychische toestand, gaf het al weg. Dat gevoel wanneer iemand jou denigrerend aanspreekt, maar het niet de woorden waren die hij gebruikte, maar juist zijn houding. Die houding overspoelde me. Het was weer een bevestiging dat ik niet goed genoeg was of niet slim genoeg was om mijn standpunt duidelijk te maken.
Toch verwees hij me door naar een onderzoekscentrum omdat hij dacht dat ik "gewoon depressief" was. Bij het onderzoekscentrum werd ik getest op verschillende stoornissen. Alhoewel ik een geduldig persoon ben, leek tijd erg langzaam te gaan. Naarmate de afspraak naderde, leek tijd eng stil te staan.
Maar toch was het moment er. Eindelijk had ik mijn afspraak waarin ik zou ontdekken wat er mis is met me. Na het bespreken van mijn resultaten, leek de tijd stil te staan, of eigenlijk, achteruit te gaan. Al die jaren dat ik dacht dat niet goed genoeg was, omdat alles mij zo moeilijk afging, had een reden. Ik was opgelucht dat het niet allemaal in mijn hoofd zat.
Er is ein-de-lijk bewijs!
Er is ein-de-lijk bewijs! Ik werd gediagnosticeerd met AD(H) D, Insomnia, dysthymie en gegeneraliseerde sociale fobie. Ik herkende mijzelf niet in de sociale fobie diagnose, omdat dit duidelijk een cultuurverschil was. De cultuur waarin ik ben opgegroeid, is een collectieve cultuur. De angst voor de meningen van anderen is ergens ‘normaal’, want je hecht er meer waarde aan, vergeleken met de Nederlandse normgroep. Maar toch, ik was blij! Ja, blij, je leest het goed. De zwevende gevoelens hadden een naam en konden nu naast mij bestaan, ze namen mijn leven niet over en had ik zelf de controle hierover. Eindelijk wist ik wat ik had en nu kon ik er wat aan doen. Nu kon ik een oplossing vinden of leren hiermee om te gaan. De psychiater gaf me een paar opties en liet me aan mijn lot over. In die tijd besefte ik niet dat mijn aangeboren hersenletsel, de cerebrale parese (hersenverlamming), de oorzaak was van mijn geestelijke gezondheidsproblemen, en niet alleen de oorzaak van mijn lichamelijke problemen. Maar deze diagnoses waren het begin een heel nieuw hoofdstuk in mijn leven. Een hoofdstuk over het vinden van de geschikte hulp voor mijn problemen en de reden van mijn persoonlijke groei.
Toen ik begon aan dit hoofdstuk, wist ik niet in hoeverre de stigma's en taboes over geestelijk gezondheidsproblematiek binnen mijn cultuur, mijn problematiek en eenzaamheid versterkte: dit was namelijk een enorme factor binnen mijn ontwikkeling en herstel.
Wordt vervolgd.