- Deel 2 -
De druk om te presteren en voldoen aan de norm, kan soms meer kwaad doen dan goed. Druk kan komen van verschillende hoeken. De druk om te slagen, om succesvol te zijn, om anderen te helpen en een zo’n goed mogelijk persoon te zijn. Dat is wat mijn ouders van me verwachtten. Op later leeftijd gaf hedendaagse popcultuur, mij het gevoel dat ik perfect moest zijn en altijd verzorgd uit moest zien. De cultuur waarmee ik was opgegroeid gaf mij geen ruimte om te ontdekken wat ik wou. In plaatst daarvan moest ik een leven leiden die voor mij uitgestippeld was. Een enorme druk, met weinig eigen keuzes. Mensen om mij heen, die niet eens een onderdeel zijn van mijn netwerk, bepalen wat wel of niet goed is. Die onbekenden, waarvan ik de gezichten niet ken, zorgden voor enorme druk om binnen de ‘normen’ te leven en te presteren. Naarmate de tijd vorderde, had deze druk haar eigen groeiende structuren en een eigen leven gekregen om te bestaan. Ze zweefden over me heen en volgden me overal. Ze ontstonden toen mijn familie en ik vluchtelingen werden.
Mijn ouders, zus en ik kwamen als vluchtelingen naar Nederland. Mijn ouders hebben hun allerbest gedaan zodat wij een veilige en mooie toekomst tegemoet konden gaan. Ze zijn om verschillende redenen het land ontvlucht. Ze wilden aan de oorlog ontsnappen, maar ook was mijn gezondheid een van de redenen om hun geboorteland en hun leven daar te verlaten. Ik was jong en ik was me niet bewust van deze factor. “Ik werd gebeld”, zei mijn moeder. “Ik hoorde jouw nicht, die aan het passen was, huilen en mijn hart ging tekeer. Ze kwam niet uit haar woorden. Ik wist dat er iets goed mis was dus ik haastte me van werk om uiteindelijk mijn dochter van 1,5 jaar oud bewusteloos op de grond te vinden. Er leek geen adem of leven in haar kleine lichaampje aanwezig te zijn. De arts zei dat het hersenletsel was en hij haar niet de zorg kon geven die zij verdiende. Ik wist op dat moment dat ik er alles aan moest doen om de beste zorg voor mijn kind te ontvangen”, vertelde mijn moeder velen jaren later. Ze deden er alles aan om onze toekomst veilig te stellen. Dus hoe kon ik ze nu teleurstellen? De druk om te slagen, als vluchteling, is goot. Als ouder wil je dat jouw kinderen het beste kunnen ontvangen aan zorg maar ook onderwijs. Helaas ben je al in het nadeel, je staat al 3-0 achter: je deelt de taal, cultuur of huidskleur niet. Je moet harder werken om hetzelfde te kunnen bereiken en als vluchteling wil je dit 'vreemde' land laten zien dat wij ook iets te bieden hebben. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ik een “buitenlander” was. Pas jaren later toen ik een drastische beslissing nam om een hoogdoek te dragen, veranderde dit. Maar voor het grootste deel voelde ik druk om te presteren en succesvol te zijn, zelfs als een kind.
“ Let je even op, Mena?” zei juffrouw Marije, mijn lievelingsjuf van groep 7. Ik knikte en besefte mij dat ik geen vlinder was die rondvloog, maar dat ik in de klas zat! Mijn mooie fantasiewereld werd onderbroken. Okay, opletten!, dacht ik.. Juf Marije schreef een aantal cijfers op het bord. Waar ben ik? Wat staat er? Waar zijn we gebleven? Ik kijk om me heen. Amy heeft vandaag echt een leuke trui aan. “Let nou op, Mena”, zei ik tegen mijzelf. Okay, 8,8 +.... 8 lijkt best op een rups.. Rupsen worden vlinders. Vlinders zijn mooi. Ze kunnen overal naartoe, maar ze moet naar de amazone, want daar horen vlinder thuis. Dat is wat we hebben geleerd bij natuur. Of aardrijksku... “BEEB”. De school bel gaat. Mijn fantasiewereld werd weer onderbroken. Boos loop ik naar huis. Boos op mijzelf omdat ik weer niets heb meegekregen. Ik moet mijn best doen!, dacht ik. Ik moet goede cijfers halen. Ik mag mama niet teleurstellen. Ik moet tandarts worden, net als mama. De druk om te presteren voelde ik al op een jonge leeftijd. Helaas was mijn omgeving niet bewust van mijn aandachtsprobleem. Dit zorgde alleen voor meer druk. Alleen kon ik het allemaal niet bijhouden.
Wordt vervolgd.